Ein deutsches Requiem

Ein deutsches Requiem

Johannes Brahms (1833 - 1897) schreef zijn requiem niet voor het zieleheil van de overledene of als waarschuwing voor de levenden. Hij wilde troosten, met woorden die iedereen kan begrijpen. Geen angst voor het laatste oordeel, geen afrekening, maar verzoening met de kringloop van de natuur
en een doorkijkje naar een beter leven.

Net zoals Schütz en Schubert koos Brahms Duitse bijbelteksten van Luther. Vandaar de naam deutsches Requiem. De eerste opzet stuurde hij als ‘een soort Duits requiem’ naar Clara Schumann, de vrouw van zijn vriend Robert. Waarschijnlijk versterkten de dood van Schumann in 1856, en later het overlijden van zijn moeder, Brahms’ voornemen om een requiem van troost te componeren.

Zijn langste compositie vestigde in één klap zijn naam in de Europese muziekwereld. De versie voor koor, solisten en piano à quatre mains beleefde zijn doop in 1871 in Londen en staat nog steeds bekend als de Londense versie. Hierin zijn de vocale lijnen en koorharmonieën transparanter
en duidelijker dan in de compositie met orkest. Ook de tekst krijgt meer ruimte in deze kamermuziekversie van dit hoogtepunt in de koormuziek.

Controleer voor een bezoek altijd even de aanvangstijden op de website van het optreden zelf.

Blijf op de hoogte

Wekelijks per e-mail op de hoogte blijven van de leukste uittips? Vul dan hieronder jouw e-mailadres in.